Dinos Kagias Music Art.

Η δεύτερη καραντίνα μου έδωσε χρόνο να επεξεργαστώ παλιές πληροφορίες που είχαν ξεχαστεί μέσα από μια γρήγορη καθημερινότητα. Αυτές τις μέρες άκουγα παλιές ηχογραφήσεις από μουσικούς που έχουν επισκεφτεί το στούντιο τα τελευταία 15 χρόνια. Ένα χειμώνα, ίσως το 2009 η κάπου εκεί, ήρθε στο στούντιο ο Ντίνος να ηχογραφήσει κάποια δικά του κομμάτια γραμμένα για πιάνο. Δεν γνώριζα μέχρι τότε ότι έγραφε μουσική αν και είχαμε κάνει παρέα διάφορες φορές. Θυμάμαι να ψάχνουμε για πιάνο, εγώ δεν είχα στο στούντιο, όμως τα υπέρογκα ποσά που ζητούσαν τότε για ενοικίαση μας υποχρέωσε τελικά να ηχογραφούμε σε μια Clavinova. Όσο θυμάμαι ο Ντίνος δεν ενδιαφερόταν τόσο για την πιστότητα της ηχογράφησης όσο για την αποτύπωση της ιδέας. Τον είχα γνώρισα στα 2Λουξ (καφενείο στα Χανιά) - σχεδόν όλοι γνώριζαν τον Ντίνο από τα Λουξ. Ήταν από τους πιο παλιούς και τακτικούς θαμώνες. Είχε μια μοναδική προσωπικότητα με πολύ οξυδέρκεια , ευθύτητα λόγου, πλατιές καλλιτεχνικές γνώσεις, ήταν γοητευτικός, καυτερός, ενίοτε εκρηκτικός. Είχαμε μιλήσει γύρω από την μουσική με διάφορες αφορμές. Κάποιες φορές μου άρεσε να τον ακούω να μιλά για κλασική μουσική, άλλοτε τα χώνε που έπαιζα εκεί ambient σαν dj στα τέλη του 1990. ´Πότε θα αλλάξει νότα...´ τον θυμάμαι να λέει. Δεν είχα ιδέα όμως πόσο σοβαρές ήταν οι βάσεις των μουσικών του διαλέξεων, μέχρι να ακούσω την μουσική του στο στούντιο. Ο Ντίνος ήθελε να ηχογραφήσει κάποια κομμάτια με αφορμή μια παρουσίαση στο Βενιζέλειο ωδείο Χανίων. Ηχογραφήσαμε εκείνη τη μέρα τρία κομμάτια. Στο πιάνο ήταν η Μπέλα Λιονάκη. Ένα από αυτά είναι το Ρολόι το οποίο όσο γνωρίζω δεν έχει εκδοθεί κάπου μέχρι σήμερα. Αξίζει να αναφερθεί ότι αρκετός κόσμος γνώριζε τον Ντίνο περισσότερο σαν ζωγράφο και λιγότερο σαν μουσικό. Ακούγοντας το έργο αυτό μπορείς να καταλάβεις ότι η μουσική του είναι τόσο ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα όσο η ζωγραφική του, τόσο όσο ήταν και ο ίδιος. Καιρό πριν πεθάνει δημοσίευε ανελλιπώς πανέμορφες φωτογραφίες από σύννεφα στο Facebook. Σε συνδυασμό με τις φωτογραφίες στο μυαλό μου, ήταν πολύ περίεργο το συναίσθημα που θυμάμαι ότι ένοιωσα όταν έμαθα ότι πέθανε. Θυμάμαι μετά την κηδεία να είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι να χαζεύω τα σύννεφα και να τον σκέφτομαι. Αυτό συνεχίστηκε για χρόνια και δεν γνωρίζω καν αν υπήρξα ποτέ φίλος του. Παρόλα αυτά κάποιες φορές συμβαίνει ακόμα.