Πίστη

Είμαι ψυχή με όνομα. 

Το όνομα ακόμα δεν γνωρίζω.

Παίζω με το χρόνο και ολες τις υπόλοιπες διαστάσεις.

Γιατί ακόμα δεν γνωρίζω. 

Όταν  ξεχνάω το παιχνιδι βασανίζομαι. 

Εύκολα το θυμάμαι εύκολα το ξεχνώ. 

Τους κανόνες τους ανακαλύπτω,  

τους χάνω,  

τους ξαναβρίσκω  καθε  φορά  με αλλη ταυτότητα. 

Εχω φίλους. 

Τους αισθάνομαι αλλά  δεν τους γνωρίζω. 

Οταν  μένει μόνο το παιχνίδι τους συναντώ. 

Μερικές φορές με επισκέπτονται χωρίς να είναι εδώ. 

Τους ακούω χωρίς να μιλούν.  

Κάποιες φορές καταλαβαίνω. 

Αλλες πάλι ερωτηματικό. 

Πριν, τώρα, μετά η ποτέ,

ολα τα γνωρίζω, 

ολά τά ξεχνώ. 

Ξαφνικά διαθέσιμα σε μια άλλη  πραγματικότητα έρχονται και φεύγουν. 

Φανερώνονται για να προσδιορίσουν την ελπίδα οτι το παιχνίδι συνεχίζεται. 

Οτι είμαι εδώ για αυτό που ακόμα δεν γνωρίζω.

Ανησυχώ.  

Δεν ανησυχώ. 

Βιάζομαι.  

Δεν βιάζομαι. 

Γιατι; δεν ξέρω.

Κρατιέμαι όταν θυμάμαι. 

Αφήνομαι όταν ξεχνώ. 

Ξυπνάω απο τον φόβο της αιώνιας λήθης στο ατέλειωτο  κενό. 

Που δεν ειναι κενό. 

Το ξερω, δεν το ξέρω. 

Ξυπνάω στο ατέλειωτο τώρα. 

Που φοβάμαι οτι δεν  είναι άλλο απο αυτό. 

Αρνούμαι να το πιστέψω. 

Δεν  εχω εγγυήσεις. 

Ανοίγει και κλείνει όποτε θέλει αυτό.

Αλλά όποτε το ζητάω είναι ζωντανό.

Ακόμα δεν εχω όνομα να δώσω ούτε σε μένα ούτε σε αυτό. 

Μέχρι τότε μόνο αναπνέω. 

Χωρίς όνομα. 

Χωρίς σταθερές. 

Mantik